Dag iedereen,
Afgelopen weken zat ik voortdurend in de bergen. Het was een zeer intense, leuke en boeiende periode.
De eerste 8 dagen zat ik in Mankayan Poblacion om in contact te komen met de mijnwerkers van Lepanto mining. Ik kwam heel wat te weten over de situatie in en rond Lepanto. De grootschalige mijnbouw ( ontginning van goud, zilver, koper) richt heel wat schade aan, zowel voor de mijnwekers als voor de boeren en de mensen die leven in Mankayan Publacion. De mijnwerkers worden door de multinational uitgebuit. De situatie begint echter stilaan te keren, aangezien twee langdurige stakingen meer rechten en voordelen hebben opgeleverd.
De effecten op het milieu zijn echter niet te overzien. De vele chemicalien hebben de rivier Abra geinfecteerd. Rijstvelden worden onvruchtbaar gemaakt. Koeien, caraboa's, ... die drinken van het water sterven of worden ziek. Bananen zijn misvormd. Boeren kunnen het water van de Abra niet meer gebruiken. Er zijn heel wat aardverschuivingen, waardoor plots een school verdwijnt en mensen sterven.
Ook heb ik 2 dagen met rijstboeren doorgebracht, zat ik 5 dagen in de Mountain Province, in Baranguay Can eo en Baranguay Chapusen en 3 dagen in Bontoc om er het CPA congres mee te maken. Het was zeer afwisselend...
Nu mijn inleefreis voor een groot deel is afgelopen, hoop ik in Kalinga een bijdrage te kunnen leveren aan mijn stageplaats. Research doen en eventueel een vorming geven, zal ik bij Apit Tako in Kalinga zeker kunnen doen.
Santa Claus Cashier
Wanneer ik me voorstel, krijg ik steeds te horen... 'AH, Santa Claus, you will give us a lot of money. You will give a lot of presents!!!' wat telkens beeindigd wordt met een bulderende lach en als ik daarbij mijn achternaam laat vallen, is het feest helemaal compleet.
En dit mocht ik iedere dag acht keer aanhoren. Maar ok... het ijs is op die manier keer op keer gebroken. En ik heb me heel erg goed gevoeld bij hen. Ze omringen me ook voortdurend. Ze willen dat ik me optimaal en gelukkig voel "Take care ALWAYS". Ze zijn bang dat er iets met me zou gebeuren. Logisch natuurlijk. Hun verantwoordelijkheid is enorm. Maar soms werkt hun overbezorgheid toch echt te beklemmend. Ik zeg bijvoorbeeld "I will go to the local market and the internetshop" en dan krijg ik te horen "Ebren will join you". Vervolgens zeg ik "Yah, but I can do it on my own"..."Yess,Yess, he will join you"... Einde discussie. En dan staat Ebren naast me te wachten gedurende het internet-gebeuren.
Ook zat ik even op het dak van de jeepney, iedereen trouwens, en plots moest ik van Rose van het dak. Dan vraag ik "Why?"..."Don't ask why, just do it"... dan moet ik toch even slikken.
Ook lijk ik bij sommigen een vermoeide indruk na te laten. Het was 21.30 en we zaten rond het kampvuur. Ik hield m'n hoofd even naar beneden en plots kreeg ik te horen. "You tired, you have to sleep"... "Ow, I'm not tired"..."Yess,yess, you tired"... En dan word ik als het ware in mijn kamer geduwd.
PAS OP... Dit is slechts een momentopname. Een detail. Verwaarloosbaar als ik het vergelijk met wat ze me allemaal te bieden hebben. Hun kookcapaciteiten zijn gigantisch. Camote taps ( het blad van de zoete aardappel) prefereer ik. Ook Sajote, een soort fruit, die wordt gekookt, is overheerlijk. Aan alles wordt een smaak gegeven, door een overdosis aan zout. Veel zout.
Rijst eet ik hier iedere dag, bij ieder ontbijt, bij iedere lunch, bij iedere dinner. Non stop. Maar ik hou ervan. The Pine Pikant ( bijnaam Killing Me Softly) wordt ook vaak geserveerd. De kip krijgt vredelievend een paar klopjes op de nek, op de kop... en dan is de kip buiten bewust-zijn, hoop ik althans, vervolgens worden de veren verbrand, daarna gekookt... en dan smullen maar. Pine Pikant is alvast niet mijn favoriet, waarbij ik af en toe keurig weiger.
Voeding is hier erg belangrijk. Ze willen dat ik alles eet, doe ik ook, en dat ik eet tot ik niet meer kan, doe ik ook. Ik hoor hier ook verdacht veel "Mangang Tako", wat "Let's eat" betekent. En dit op de meest ongebruikelijke momenten. Ofwel komt dit door mijn beperkte Pilipino/Ilokano/Igorot vocabulaire.
Donicia ( Igorot van Baranguay Can eo) was trouwens zwanger toen ik bij haar gezin verbleef. En een dag later was ze bevallen. Haar naam luidt "CLAUDIA", haar nickname "Kassey" ( afkomstig van Casier). Een leuk gevoel. Spijtig dat het geen jongen is... dan liep er een Igorot CLAUSJE in de bergen rond.
Afronden maar. Of ja de gastvrijheid vind ik zo aangenaam... Overal waar ik kom, krijg ik een kop Mountain Tea of een kop Native Coffee aangereikt. Dit voelt goed.
Ondertussen ben ik opnieuw in Baguio, waar ik een warme douche ( emmer en beker) kan nemen ( toch een gemis in de bergen). Ook al bevalt het me wel om ne onder te dompelen in de rivier.
Mijn kantoor is gevestigd in Baguio, waar ik af en toe zal verblijven. In de ochtend neem ik de jeepney naar het werk en trotseer ik het drukke verkeer. Daar drink ik een Native Coffe en eet ik een stuk lekkere bananencake. Zeer smaakvol.
Leve de Filippijnen.
