Terugkomst uit de bergen

Dag iedereen,

Afgelopen weken zat ik voortdurend in de bergen. Het was een zeer intense, leuke en boeiende periode.
De eerste 8 dagen zat ik in Mankayan Poblacion om in contact te komen met de mijnwerkers van Lepanto mining. Ik kwam heel wat te weten over de situatie in en rond Lepanto. De grootschalige mijnbouw ( ontginning van goud, zilver, koper) richt heel wat schade aan, zowel voor de mijnwekers als voor de boeren en de mensen die leven in Mankayan Publacion. De mijnwerkers worden door de multinational uitgebuit. De situatie begint echter stilaan te keren, aangezien twee langdurige stakingen meer rechten en voordelen hebben opgeleverd.
De effecten op het milieu zijn echter niet te overzien. De vele chemicalien hebben de rivier Abra geinfecteerd. Rijstvelden worden onvruchtbaar gemaakt. Koeien, caraboa's, ... die drinken van het water sterven of worden ziek. Bananen zijn misvormd. Boeren kunnen het water van de Abra niet meer gebruiken. Er zijn heel wat aardverschuivingen, waardoor plots een school verdwijnt en mensen sterven.
Ook heb ik 2 dagen met rijstboeren doorgebracht, zat ik 5 dagen in de Mountain Province, in Baranguay Can eo en Baranguay Chapusen en 3 dagen in Bontoc om er het CPA congres mee te maken. Het was zeer afwisselend...
Nu mijn inleefreis voor een groot deel is afgelopen, hoop ik in Kalinga een bijdrage te kunnen leveren aan mijn stageplaats. Research doen en eventueel een vorming geven, zal ik bij Apit Tako in Kalinga zeker kunnen doen.

Santa Claus Cashier

Wanneer ik me voorstel, krijg ik steeds te horen... 'AH, Santa Claus, you will give us a lot of money. You will give a lot of presents!!!' wat telkens beeindigd wordt met een bulderende lach en als ik daarbij mijn achternaam laat vallen, is het feest helemaal compleet.
En dit mocht ik iedere dag acht keer aanhoren. Maar ok... het ijs is op die manier keer op keer gebroken. En ik heb me heel erg goed gevoeld bij hen. Ze omringen me ook voortdurend. Ze willen dat ik me optimaal en gelukkig voel "Take care ALWAYS". Ze zijn bang dat er iets met me zou gebeuren. Logisch natuurlijk. Hun verantwoordelijkheid is enorm. Maar soms werkt hun overbezorgheid toch echt te beklemmend. Ik zeg bijvoorbeeld "I will go to the local market and the internetshop" en dan krijg ik te horen "Ebren will join you". Vervolgens zeg ik "Yah, but I can do it on my own"..."Yess,Yess, he will join you"... Einde discussie. En dan staat Ebren naast me te wachten gedurende het internet-gebeuren.
Ook zat ik even op het dak van de jeepney, iedereen trouwens, en plots moest ik van Rose van het dak. Dan vraag ik "Why?"..."Don't ask why, just do it"... dan moet ik toch even slikken.
Ook lijk ik bij sommigen een vermoeide indruk na te laten. Het was 21.30 en we zaten rond het kampvuur. Ik hield m'n hoofd even naar beneden en plots kreeg ik te horen. "You tired, you have to sleep"... "Ow, I'm not tired"..."Yess,yess, you tired"... En dan word ik als het ware in mijn kamer geduwd.
PAS OP... Dit is slechts een momentopname. Een detail. Verwaarloosbaar als ik het vergelijk met wat ze me allemaal te bieden hebben. Hun kookcapaciteiten zijn gigantisch. Camote taps ( het blad van de zoete aardappel) prefereer ik. Ook Sajote, een soort fruit, die wordt gekookt, is overheerlijk. Aan alles wordt een smaak gegeven, door een overdosis aan zout. Veel zout.
Rijst eet ik hier iedere dag, bij ieder ontbijt, bij iedere lunch, bij iedere dinner. Non stop. Maar ik hou ervan. The Pine Pikant ( bijnaam Killing Me Softly) wordt ook vaak geserveerd. De kip krijgt vredelievend een paar klopjes op de nek, op de kop... en dan is de kip buiten bewust-zijn, hoop ik althans, vervolgens worden de veren verbrand, daarna gekookt... en dan smullen maar. Pine Pikant is alvast niet mijn favoriet, waarbij ik af en toe keurig weiger.
Voeding is hier erg belangrijk. Ze willen dat ik alles eet, doe ik ook, en dat ik eet tot ik niet meer kan, doe ik ook. Ik hoor hier ook verdacht veel "Mangang Tako", wat "Let's eat" betekent. En dit op de meest ongebruikelijke momenten. Ofwel komt dit door mijn beperkte Pilipino/Ilokano/Igorot vocabulaire.
Donicia ( Igorot van Baranguay Can eo) was trouwens zwanger toen ik bij haar gezin verbleef. En een dag later was ze bevallen. Haar naam luidt "CLAUDIA", haar nickname "Kassey" ( afkomstig van Casier). Een leuk gevoel. Spijtig dat het geen jongen is... dan liep er een Igorot CLAUSJE in de bergen rond.

Afronden maar. Of ja de gastvrijheid vind ik zo aangenaam... Overal waar ik kom, krijg ik een kop Mountain Tea of een kop Native Coffee aangereikt. Dit voelt goed.

Ondertussen ben ik opnieuw in Baguio, waar ik een warme douche ( emmer en beker) kan nemen ( toch een gemis in de bergen). Ook al bevalt het me wel om ne onder te dompelen in de rivier.
Mijn kantoor is gevestigd in Baguio, waar ik af en toe zal verblijven. In de ochtend neem ik de jeepney naar het werk en trotseer ik het drukke verkeer. Daar drink ik een Native Coffe en eet ik een stuk lekkere bananencake. Zeer smaakvol.

Leve de Filippijnen.

Irrigatieproject in Baranguay Can- eo

Baranguay Can-eo is gevestigd in een afgelegen gebied in de Mountain Province, in het Noorden van de Filippijnen.
Deze gemeenschap teelt in het regenseizoen rijst en groenten voor eigen gebruik, waarbij ze eenmaal per jaar rijst, een levensnoodzakelijk product voor de Filipino’s, kunnen oogsten. Dit biedt hen voedselzekerheid voor zeven maanden. Voor de resterende maanden moeten de boeren geld verdienen om hun voedselzekerheid te garanderen. Dit loopt echter niet van een leien dakje.
De boeren komen terecht in de bouwsector, waar ze worden uitgebuit. Ze verdienen amper 150 pesos ( 2.4 EUR) per dag, terwijl het minimumloon 250 pesos ( 3.9 EUR) zou moeten bedragen. De gemeenschap heeft het bijgevolg bijzonder moeilijk om deze periode door te komen.

Daarom heeft CDPC ( Centre for Developments Programs in the Cordillera), in onderling overleg met de volksorganisatie, een irrigatieproject op poten gezet. Dit project, ondersteund door onder andere Bevrijde Wereld, heeft als doel het water van de bron te laten vloeien naar de rijstvelden in de vallei. Op deze manier zal er ook in het droogseizoen geoogst kunnen worden en zal het tegelijkertijd de boeren voor een groot deel verlossen van de taak zware arbeid te leveren tegen een mensonwaardig loon. Door een gebrek aan bruikbare landbouwgrond zullen de boeren nog steeds een job in de bouwsector moeten trotseren. Dit gedurende een tweetal maanden. Toch kan het inheemse bestaan door deze input met minder hindernissen worden verdergezet.

De boeren werken ondertussen onverstoord verder, zodat het irrigatieproject volgend jaar in werking kan treden. 30 huishoudens ( degene die het voordeel van het project zullen ervaren) leveren een bijdrage. De mannen leveren het zware werk. De vrouwen maken het eten klaar of werken op het land. En ook de kinderen steken een handje toe. Zij brengen materialen naar de verscheidene werkplaatsen.

Dit project is een mooi voorbeeld van een geslaagde ontwikkelingssamenwerking. De lokale gemeenschap wordt georganiseerd, krijgt daarna de nodige kennis en financiele middelen ter beschikking, terwijl de boeren de verantwoordelijkheid opnemen om hun irrigatieproject te realiseren. Op deze manier zal de bevolking ook na de verwezenlijking van het project zorg blijven dragen voor hun irrigatieproject. Er is m.a.w. sprake van duurzaamheid.
In het verleden werd duurzaamheid door sommige ngo’s niet altijd verwezenlijkt. Ik denk aan de invoeging van professionele waterputten in Afrika. Na een jaar bleken de waterputten totaal verloederd. De plaatselijke stammen/ bevolkingsgroepen dachten dat de ngo’s de waterputten zouden herstellen of af en toe een controle zouden uitvoeren, wat dus niet gebeurde. Ongewild hebben deze ngo’s deze gevolgen veroorzaakt. Te weinig organisatie, inmenging en participatie van de bevolking is de oorzaak.

Een belangrijke taak is weggelegd voor de vrouwen.

De vrouwen, verenigd in de volksorganisatie Can-eo Enafbafo, weven om de nodige pesos bij elkaar te krijgen. Het is echter moeilijk om een markt te vinden voor hun producten, ook al krijgt men de steun van de ngo MRRS ( Montanosa Relief and Rehabilitation Services). Zij geven een startkapitaal van 30 euro. Ook leveren ze naaimachines en doen ze aan marketing.
Ondanks de moeilijkheden, is de inbreng van de vrouwen belangrijk voor de gemeenschap.

Betoging Baguio City

30 november 2007
Baguio City- Filippijnen

Op Bonificia Dag ( de herdenking van de arbeidersleider die de eerste Filippijnse revolutie leidde, tegen de Spaanse bezetters in 1896) werd een betoging gehouden als reactie op de Makati impasse ( poging tot afzetting van Arroyo).

De betogers die naar vernieuwing/ verandering streven, maakten duidelijk dat ze niet haastig de publieke oproep van senator Antonio Trillanas IV wilden steunen om President Gloria Macpagal Arroyo te verdrijven. De scretaris- Generaal Chie Galvez van Tontongan Ti Umili- Cordillera People Alliance ( TTU- CPA) legt de nadruk op educatie, mobiliseren en coordineren. Het volk moet namelijk zelf een beweging vormen die leidt tot verandering.

In het forum ’Global War on Terror of US imperialist at the Administration of Gloria Macpagal Arroyo’ ( foto) veroordelen de activisten ook de repressieve maatregelen die werden gebruikt op de Makati impasse.
Overigens werd er geprotesteerd tegen de politie voor de aanhouding en het toetakelen van de media die verslagen aan het uitbrengen was over de crisis in het Peninsula hotel in Manila.

www.nordis.net

Vaarwel Gloria Macapagal Arroyo?

29 novermber 2007
Manilla- Filippijnen

Donderdag is een kleine groep ex-militairen ( 4 jaar geleden werden ze opgepakt omdat ze in opstand gekomen waren tegen de regering) tijdens hun proces de rechtbank ontvlucht. De ex- militairen kwamen in het Peninsula hotel terecht. Ze eisten dat President Gloria Macapagal Arroyo zou worden afgezet vanwege haar corruptie en schendingen van de mensenrechten. De ex-militairen werden gesteund door voormalig vice-president Teofisto Guingona en senator Antonio Trillanes IV. Ook kregen ze de steun van twee bisschoppen, wat voor de arme bevolking ( 85% van de bevolking is katholiek) een aardige steun betekent. De kerk bekent eindelijk kleur, nadat het zich jaren op politiek vlak afzijdig heeft gehouden. Overigens werd een oproep gedaan om de officiele militairen en de bevolking op te zetten tegen de president. Dit kende echter geen of weinig resultaat.
De regering ( militairen) gaf de ex-militairen tot 15.00 ( Filippijnse tijd) om zich over te geven. Dit gebeurde niet, waardoor het hotel werd belegerd. Door het gebruik van traangas moest men zich toch laten overmeesteren.

Het bloedige beleid van Gloria Macapagal Arroyo

7 jaar met Arroyo aan de macht heeft heel wat ellende bij het Filippijnse volk veroorzaakt. Er werd niets ondernomen om de armoede te bestrijden. In plaats daarvan volgde Gloria Macapagal Arroyo de bevelen van de imperialisten inzake verdere liberalisering en privatisering van de Filippijnse economie.

Ook is de regering o.l.v. Arroyo sterk verwikkeld in corruptie. Ze zijn betrokken in een reeks fraudezaken, waarbij overheidsgeld wordt gebruikt voor private en politieke interesses. Het gebruik van overheidsgeld voor de boeren om de overwinning in 2004 veilig te stellen, is hier een voorbeeld van.

Arroyo zet ondertussen het bloedige gevecht tegen het Filippijnse volk verder. De politieke moorden en verdwijningen worden onverminderd verder gezet. Er is sprake van 886 gevallen van politieke moorden, 357 overleefde aanvallen en 179 verdwijningen. Drie dagen geleden was er trouwens nog een poging tot moord op Hope Hervilla. Hij is een verkozene van BAYAN MUNA ( partylist, 2 zetels in het congres) op het eiland Panay.

Dit alles toont duidelijk aan dat het presidentschap van Arroyo corrupt is en dat de mensenrechten worden geschonden.

http://news.yahoo.com/s/ap/20071129/ap_on_re_as/philippines_coup_suspects
www.bayan.ph
www.cpaphils.org
www.inquirer.net

Aankomst

26 november 2007
Beste kameraden, vrienden, familieleden, sympathisanten

Mijn stageperiode in de Filippijnen is sedert gisteren eindelijk van start gegaan. Via Bevrijde Wereld zal ik stage lopen bij de boerenorganisatie Apit Tako.
Komende periode zal ik jullie af en toe briefen over allerhande belevenissen. Op deze manier blijven jullie op de hoogte van mijn leefwereld en kunnen alle relaties in stand gehouden worden.
Overigens zal ik sporadisch actuele thema's/ gebeurtenissen vermelden , zodat jullie goed weten wat er zich allemaal afspeelt in de wondere wereld van de Filippijnen en in welke context ik gedurende vier maanden zal vertoeven.

OK... HIER GAAN WE DAN!!!

Na de lange vlucht ( 15 uur) ben ik gisteren, zondag 25 november, geland in Manilla. Daar werd ik onmiddellijk met 'JOE' ( iedereen wordt hier als Amerikaan aanzien, met dank aan de kolonisator) aangesproken en heb er een taxi genomen richting de Victory Bus Terminal in Pasay. Ik kwam er omstreeks 20.15 aan, waardoor ik gedurende de rit in contact kwam met het nachtleven van de Manillezen. Het was zeer confronterend en ik werd overspoeld door de vele indrukken. Er waren de vele extreem grote reclame panelen( de vele medicijnen worden met de glimlach aangeprezen, ook de globalisering is in iedere hoekje zichtbaar...), kinderen die hun zelfgemaakte kruiwagens met afval aan het voortduwen waren, er wordt aan zakjes vol met lijm gesnoven, er is het hectische verkeer waar geen regel geldt ( of ja, de voertuigen met de meeste waarde krijgen voorrang, eerst de klassevolle wagens, dan de bussen... taxi en jeepneys komen op de zelfde plaats te staan... en dan heb je nog de brommertje die voortdurend voor het grote geweld mogen wijken). De Jeepney's zijn trouwens fantastisch, kleurrijk, noem maar op. Binnenkort zend ik jullie wel een aantal foto's. En ja, de taxichauffeer verdient trouwens maar 7 euro per dag. Hij werkt meestal tot 01.00 en mag dan opnieuw om 08.30 uit z'n bed en dit 7 dagen op 7.

Daarna nam ik de bus richting Baguio ( 200 km ten Noorden van Manilla). De sfeer zat er goed in door de vele kerstliederen die werden afgespeeld. Kerstmis wordt immers gevierd vanaf september. Er ontstaat een zekere paniek, omdat Baguio op dat moment geteisterd wordt door een tyfoon. Toch vertrekken we om een 6 uur durende tocht af te leggen. Langs de autoweg zijn er vele toffe cafeetjes aanwezig. Het straalt energie en gezelligheid uit, omdat geen enkel cafe een voorgevel heeft en er vele kleuren aanbod komen.
Om 04.00 kwam ik in Baguio aan, waar ben Ben So Lang me kwam oppikken. Tot die tijd was bijna de ganse bevolking nog actief.
Een verkeersregelaar die het weinige verkeer ( en dan overdrijf ik nog) aan het regelen was, de kleine winkels blijven open om hopelijk nog iets te kunnen verkopen aan de plotse voorbijgangers. De Zuiderse mentaliteit zal er natuurlijk ook iets mee te maken hebben, maar toch. Er is veel ellende en armoede om me heen, waardoor ik me zeer ongemakkelijk voel. Ik weet niet zo goed hoe ik me moet gedragen.Mijn eerste algemene indruk over de Filipino's is trouwens zeer positief. Ze zijn heel erg sociaal en vriendelijk. Het cliche over de hulploze, slaafse vrouw mag worden opgeborgen. Deels blijft het een waarheid, maar ze worden zo gekneed door de armoede.

Maar ok, Vandaag is er nog steeds sprake van een tyfoon en binnen enkele dagen wordt nog eentje verwacht.Deze namiddag ben ik in mijn kantoor samengekomen met mijn collega's ( Merle, Vergie en Jane, 3 toffe vrouwen trouwens) van CDPC om het schema voor de komende maanden te bespreken. Het is zeer afwisselend.Ik blijf nog tot en met vrijdag bij Ben So Lang. ( Hij woont in een zeer mooi huis wat de cultuurshock toch iets vermindert). Daarna zal ik tot en met 17 december bij inheemse volkeren in de bergen verblijven. Ongetwijfeld een unieke ervaring, maar ik hou zeker rekening met een minder moment.Kerst zal ik alsnog in Baguio vieren. De 26ste vertrek ik voor een week naar het Zuiden ( Mindanao) om Stefanie ( een toffe meid en studente 'sociaal cultureel werk' die dus ook haar stage, bij Gabriella, in de Filippijnen doet) en een aantal projecten te bezoeken. En daarna zien we wel.

Ziezo mensen, Tot een volgende keer,
Een update kan je pas verwachten nadat ik terugkom uit de bergen, aangezien internet daar uit den boze is.
Een vriendelijke groet, Claus
Foto's kunnen worden bekeken op http://picasaweb.google.com/Casier.Claus

Kaart Filippijnen