Wordt het zoveelste corruptieschandaal GMA fataal?

Gloria Macapagal Arroyo en haar regering staan dezer dagen opnieuw flink ter discussie door de uitlatingen van senator Lozada. Hij heeft het over de onfaire deal tussen regeringsleiders, Mike Arroyo en het Chinese internetbedrijf ZTE.

Het contract met het internetbedrijf werd door onder andere kabinetslid, Neri, en commissievoorzitter voor de verkiezingen, Abolos, verkozen boven het projectvoorstel van Joey De Venecia, toen het een extra bedrag van 130 miljoen dollar beloofde. 70 miljoen dollar zou de echtgenoot van president Gloria Macapagal Arroyo, Mike Arroyo, krijgen en de rest zou worden verdeeld onder Neri en Abalos. Dit had Joey De Venecia eerder naar buiten gebracht, maar deze verklaring wordt nu kracht bijgezet door de bekendmaking van Lozada.

Vooraleer Lozada dit nieuws naar buiten bracht, reisde hij naar Hongkong om niet door Joey De Venecia beschuldigd te kunnen worden. Hij was de man, op vraag van Neri, die de contracten had opgesteld en getekend. Na een week begon z’n geweten te knagen, zodat een terugkeer aan de orde was. Toen Lozada in de luchthaven van Manila arriveerde, werd hij echter ontvoerd. Voor bepaalde politici stond er teveel op het spel, waardoor het beter was om Lozada het zwijgen op te leggen. Het nieuws over de ontvoering kwam echter te snel in de media, wat hen verplichtte Lozada alsnog vrij te laten. Ze probeerden nog wat smeergeld en zwijgcontracten aan te bieden, maar dit baatte niet meer. Lozada zou en moest het kenbaar maken.
Volgende uitspraak motiveert z'n beweegreden: during a visit to one upland community, Lozada said he saw a tree rich with guavas and asked one of the natives why he did not harvest them all and sell them for profit. " How he answered me realy struck me," Lozada told the senators. "Sir, we leave them there. Those are for the birds." "I was so touched because when I looked at him, he was not rich. His slippers were old, his t-shirt was filled with holes, and yet he talks about caring for the birds."... Nogal bijbels, weet ik wel ( ik leef in een katholiek land), maar het geeft wel goed de realiteit weer, kapitaal versus sociaal.

Ondertussen worden er massabetogingen in Manila georganiseerd. Gisteren was er een opkomst van 10.000 man, waar Stefanie ( stagiair bij Gabriela) deel van uitmaakte. Het is de bedoeling om de acties komende weken/maanden verder te zetten. Deze gebeurtenissen doen ons zeer sterk terugdenken aan de afzetting van president Estrada, 7 jaar geleden. Het blijft afwachten...

Philippine Daily Inquirer

Medisch toerisme in de Filippijnen?

Het Filippijnse volk kreunt momenteel volop onder het huidige gezondheidsbeleid. 40 procent van de bevolking is besmet met Tuberculose, waaraan dagelijks 75 Filipino’s sterven. Zeer schrijnend, als je weet dat deze ‘ziekte voor de armen’ gemakkelijk kan voorkomen worden.

Het gebrek aan steun vanuit de regering is de grootste boosdoener. Slechts 1 procent van het Bruto Nationaal Product wordt aan de gezondheidssector uitgegeven, terwijl de Wereldgezondsheidsorganisatie 5 procent als het absolute minimum beschouwt. Daarbij schenkt de overheid liever 40 procent van het budget aan militaire doeleinden en 40 procent aan het afbetalen van de schulden.
Ook multinationals spelen het spel hard. Door een patent op hun medicijnen te leggen, verplicht ze de arme bevolking om diep in hun buidel te tasten. Dit kunnen ze zich vaak helemaal niet veroorloven.
Het verkommerde gezondheidssysteem tracht de overheid nu nieuw leven in te blazen door medisch toerisme te promoten. Dit betekent dat men de verantwoordelijkheid doorspeelt aan de ziekenhuizen die zullen kunnen rekenen op het geld van de buitenlanders en de rijke Filipino’s. Zo zouden de infrastructuur en de diensten van de ziekenhuizen een positieve impuls krijgen.
De vraag is echter in hoeverre de gezondheidsvoorzieningen toegankelijk kunnen worden voor de arme bevolking rekening houdend met de geprivatiseerde ziekenhuizen en het feit dat enkel buitenlanders van de diensten kunnen snoepen? Ook wordt het platteland helemaal uit het oog verloren.
Daarbij is de kans reeel dat vooral de organenhandel gestimuleerd zou worden, waar India en Pakisten momenteel getuige van zijn. Een ware catastrofe! De arme Filippijnse bevolking lijkt dan ook een zeer aantrekkelijk en gemakkelijk doelwit. Ik hou letterlijk mijn hart vast!

Dinagyang Festival, Panay ( Visayas)

Vorig weekend ben ik even afgezakt naar Iloilo ( de laatste stad die het koloniale Spanje in Azie bezette). Stefanie nodigde me uit om een Inheems festival bij te wonen. Ik zou er in haar gezellig studiootje kunnen verblijven. Het vertrek verliep echter niet vlekkeloos. Mijn organisatie zag een 3 daagse in Iloilo niet zo goed zitten omdat ik nog te veel kon leren in de Cordillera en in tijdsnood zou geraken. Deze mening kon ik slechts deels apprecieren. Ik ben er namelijk van overtuigd dat ik alle doelstellingen zal kunnen verwezenlijken. Het leek me m.a.w een te mooie opportuniteit om zomaar links te laten liggen. En gelijk heb ik gekregen! Het festival was fantastisch! De stammen waren verkleed in kleurrijke pakjes, ze gebruikten speer en pijl en boog en ze dansten op het onnavolgbare gekletter van de drums. Er was totale harmonie en ga zo maar door. Hun cultuur verschilt ook erg van de Igorots in de Cordillera. Ondanks mijn oververmoeidheid ( na de lange tochten in de nacht, 7 uur met bus naar Manila en het lange wachten vooraleer het vliegtuig te kunnen nemen) kon ik er maar niet genoeg van krijgen. Tot een volgende. Toedeloe. Claus!

Baranguay Ouma, Kalinga

Dag iedereen,
Het is alweer een hele poos geleden...

Afgelopen week zat ik in Kalinga, een provincie van de Cordillera. Daar heb ik onder andere 4 dagen samengeleefd met de stam Ouma. Het was opnieuw zeer interessant om hun cultuur en hun problemen te leren kennen en te begrijpen. Ook heb ik er de projecten van ngo's bezocht.
Vooraleer ik Ouma kon bereiken, moest ik 11 uur met de bus van Baguio naar Tabuk reizen om in het CPA office te overnachten. In de vroege ochtend mocht ik dan een tocht van 4 uur afleggen op erbarmelijke wegen, in de tweede wereldoorlog aangelegd door de Amerikanen ( Amerikano's dirigeerden, terwijl Filipino's het zware werk mochten trotseren). Het is een zeer bergachtig en afgelegen gebied.
Het bezoek aan deze stam zag ik als de laatste echte integratie. Ik zal nog andere gemeenschappen bezoeken, maar daar zal mijn aanwezigheid voornamelijk in het teken staan van mijn scriptie over mijnbouw en de bijbehorende diepte interviews. Het leek me dan ook het ideale moment om samen met de boeren rijst te planten. Dit heb ik anderhalve dag gedaan. Een aangename ervaring. Erg vermoeiend vond ik het niet, maar dit werk 6 dagen op 7 en 10 uur per dag verrichten, lijkt me verdorie zwaar. Eigenlijk wou ik nog veel meer rijst planten, maar de Filipino's waren te bezorgd om de fysieke toestand van de Amerikano. Ook werd ik vaak van het land gesleurd om een Kalinga coffee met een te veel aan suiker te delen met een welbepaalde inwoner of de father van de Anglicaanse kerk en ga zo maar door. Dit vond ik wel zeer aangenaam. Vooral het gesprek met de father kon mij bekoren. Hij had een zeer heldere geest en was zowel kritisch voor de baranguay als voor de ngo's. Ook was hij de eerste priester die mij niet probeerde te overtuigen af en toe te bidden voor onze lieve Heer. Op het land mocht ik trouwens enkel werken met de vrouwen ( zie foto). Mijn wit lichaampje kan enkel vrouwenwerk ( alhoewel dit werk niet te onderschatten is) verdragen, redeneert men. Bij het planten van rijst, stellen ze me ook vaak vragen over Belgie, over mijn cultuur. Ze verwachten non stop sharing. Ze zijn erg veeleisend. Soms denk ik 'Gun me dan toch eens een rustmoment'. Ook is het moeilijk om te communiceren. De mensen kunnen wel een vraag in het Engels stellen, maar ze verstaan mijn antwoord vaak helemaal niet. Toch reageren ze vaak met 'Yess,Yess' of 'Yess, we are pour'. Zo blijven de gesprekken zeer oppervlakkig en praatte ik op den duur tegen de bergen. Zeer frustrerend! Gelukkig kwam er twee dagen later een vlot sprekende Igorot op de proppen. Een verademing.
Mijn laatste dag wou ik doorbrengen in een ander gedeelte van de Baranguay Ouma. Toen hadden we echter te kampen met een tyfoon. In de kletsende regen ging ik samen met de studenten toch naar de nabij gelegen dorpjes. Het was ijskoud en ik was kletsnat. Ik werd echter verwarmd door de Igorot liederen van de jongeren. Hun stemmen zijn waanzinnig mooi. Het bezorgt me telkens vele tintelingen. Diezelfde avond werden we geteisterd door een zware aardbeving met drie naschokken. Het is al mijn tweede aardbeving en het zal nooit wennen! Ik ben echt een angsthaas op dit vlak. Ik stond op de trap van mijn slaaphut en sprong er onmiddellijk van. Mijn benen trilden als nooit te voren. Niet alleen ikzelf had een spastische beweging in huis. Ook de ganse gemeenschap vluchtte uit hun hutten. Iedereen denkt nog altijd met schrik terug aan de aardschok van 1990 toen er duizenden doden zijn gevallen in Manila en andere regio's.
Tenslotte wil ik het nog even hebben over de religie in de Filippijnen of wat onze missionarissen hebben aangericht. Ik kom vaak in contact met mensen die me eerst en vooral als missionaris of Jezus aanzien (dan bedank ik toch maar) en lid zijn van Born Again Christians. Zij gaan ervan uit dat God de situatie in de Filippijnen zo gewild heeft, waardoor de gelovigen de situatie ook zullen aanvaarden. Problematische denkwijze natuurlijk!!! God als opium voor het volk!!! Ik krijg er altijd koude rillingen van en ik vind het ziekmakend!!! Gisteren krijg ik ook enkele sms'en met een godsdienstige boodschap, waaronder deze "Praying for you is my way of saying 'You are special to me' so I ask GOD to pour what's best for you & what makes you happy..GOD LOVES YOU..Gudnuyt..." Wat moet ik hiermee? Ok... Ik begrijp natuurlijk wel dat de mensen al vele jaren te kampen hebben met armoede en daardoor troost willen zoeken bij een hogere orde. Maar toch! Het maakt me alvast meer bewust dat ik niet gelovig ben. Het is trouwens ook wel zo dat niet iedere religieuze stroming zo denkt als Born Again Christians. De Katholieke kerk en de Anglicaanse kerk geloven wel in een verandering. Njah!

De tradities van de stam Ouma















In deze afgelegen stam heersen er nog vele eeuwenoude tradities.
De rijstvelden worden bijvoorbeeld samen bewerkt door de inwoners van de stam. Ze betalen elkaar terug met hun lichamelijke krachten. Dit noemen ze Abuyug. Het komt echter meer en meer voor dat de boer z'n helpers zal betalen ( Pilngo). Door de oudsten, die het meeste gezag en respect genieten, wordt dit echter afgeraden. Toch blijft het onomkeerbaar door de steeds slechter wordende leefomstandigheden.
Naast dit werkprincipe houden de Igorots er nog vele andere gewoonten op na. De aanverwanten zullen een Caraboa slachten wanneer een oudste ziek wordt ( Ella). Dit gebruik heeft een grote invloed op hun leven, aangezien de caraboa van zeer groot belang is voor het ploegen van de rijstvelden. Een caraboa kost 20000 peso of 317 euro. Het slachten van een caraboa zegt m.a.w. veel over hun kijk ten opzichte van de oudsten. Als een andere inwonende ziek wordt en het huis niet meer uitkan, zal de gemeenschap kledij en eten verzamelen ( Amenma). Voor de zieke wordt daarbij vaak een rijstcake of Chekot gebakken.
Wanneer een inwonende een misdaad begaat, zullen de begane feiten besproken worden door de oudsten. Ze zullen nooit een gevangenisstraf of geldboete verlangen. Ze kunnen wel van de misdadiger eisen om twee kippen of een varken te kopen ( Multa).
Een andere traditie ( uitgeoefend door de Igorots) is het starten van een stammenoorlog bij een geschil. Een oorlog kan ontstaan als een inwoner van de ene stam een moord begaat op iemand van de andere stam. Ook kan een oorlog een feit zijn, wanneer een man van de ene stam, een vrouw van de andere stam onrespectvol of onheus behandeld heeft. Er wordt bijna nooit onderhandeld. Ik mocht bijvoorbeeld niet een nabijgelegen baranguay betreden om er de mijnbouw te spotten. Er heerst namelijk een slechte communicatie tussen beide stammen. Ook fronsen ze hun wenkbrauwen bij het zien van een blanke scheet. Gelijk hebben ze natuurlijk. Er dreigde met andere woorden teveel gevaar.
Dit aspect van hun cultuur brengt heel wat negatieve gevolgen te weeg. Vele onschuldige inwonenden geraken gewond of worden gedood. Gevechten worden daarbij niet meer beslecht met pijl en boog of speer of bolo ( hakmes), maar met geweren, M16's. Er is met andere woorden minder persoonlijk contact met het doelwit in tegenstelling tot vroeger waar er victorie gekraaid werd bij het afhakken van het hoofd ( wat overigens nog steeds gebeurt). Ook kinderen kunnen niet meer naar school. En het verscheurt vooral de unie tussen de Igorots, waarbij ze zich juist moeten organiseren tegen de mijnbouw, bosbouw, dammen... die hun voorouderlijke gronden trachten in te palmen en te verwoesten. CPA zet hieromtrent campagnes op om onenigheid te voorkomen, met resultaat.

Deze tradities worden evenwel aangetast door de wereld van buitenaf.
Eerst en vooral worden de stammen bedreigd door de WTO. Dit is de Wereldhandelsorganisatie die contracten afsluit met zoveel mogelijk landen om vrijhandel en onderlinge concurrentie te promoten, met als doel de wereld welvarender te maken. De realiteit geeft ons echter een ander beeld. Enkel de rijke, al welvarende landen worden rijker en de arme landen worden armer. De ontwikkelingslanden hebben niet de technologie om te concurreren met de Westerse landen. Op deze manier blijft de kostprijs voor hun product hoger dan het gesubsidieerde product dat op hun lokale markt terechtkomt. En juist met dit probleem hebben de Inheemse volkeren te kampen. De boeren werken zelfvoorzienend, maar enkele maanden in het jaar hebben ze geen rijstvoorraad meer, waardoor ze andere producten ( groenten zoals aardappelen, waterkers; bezems...) op de lokale markt proberen te verkopen. Ze worden echter afgetroefd door de vele gesubsidieerde producten. Zeer pijnlijk!
Ook APEC ( Asia-Pacific Economic Cooperation) schept hetzelfde probleem. Dit contract zorgt ervoor dat China, Japan, Haiti ( een verdoken afzetmarkt van Amerika) gesubsidieerde producten kunnen storten in de Filippijnen. Maar ook India, Bangladesh, ... dragen er de gevolgen van.
Tenslotte vormt ook de eigen Filippijnse regering een probleem. Het corrupte systeem laat de financiele injectie voor de boeren slinken tot een peulenschil.
Daarbij tracht men onenigheid/ oorlogen te scheppen tussen de verschillende stammen. Hoe meer onenigheid tussen de stammen, hoe gemakkelijker het is voor multinationals om in de Cordillera gold, koper of zilver te ontginnen.
De regering heeft trouwens enkele jaren geleden de 'National Commission for Indigenous people' opgericht. Zij zouden opkomen voor de rechten van de Igorots. Geen sprake van! Deze groep behartigt de belangen van de multinationals. Deze denkbeeldige organisaties worden wel vaker door de regering opgezet om de goed werkende volksorganisaties/ngo's te boycotten.

Kerstvakantie in Mindanao, Davao City















Vooraleer ik afsluit, wil ik toch nog even melden dat ik een deugddoende en leuke vakantie in Davao City heb gehad. Ik heb er Stefanie opgezocht die stage loopt bij Gabriela, vrouwenorganisatie. De eerste nacht en dag hebben we doorgebracht op het eiland Samal. Een palmboompje, een paradijselijk parelwit strand en een hut leek ons de perfecte bestemming. Dit ideaalbeeld bleek echter geen realiteit te zijn. Te veel toeristen! Ik walgde ervan. We maakten er het beste van en zelfs meer dan dat ( Er was trouwens geen hut, we sliepen in de buitenlucht en 's nachts zwommen we in de zee, genieten.) Het was gewoon zeer aangenaam om onze vele ervaringen en belevenissen met elkaar te kunnen delen.
Daarna zijn we in Davao City gebleven, omdat er in alle andere delen van Mindanao vele terreurgroepen opereren, takken van Alquida bevinden zich daar. We sliepen in het kantoor van Gabriela en het was leuk om Stefanie's omgeving te mogen begroeten. Ik heb er een zeer interessante en moedige vrouw ontmoet. Ik zou haar levensverhaal willen neerschrijven en met jullie willen delen, maar dan wordt haar veiligheid in gevaar gebracht. Gloria Macapagal Arroyo loert voortdurend om de hoek!
Ook hebben we een kerstfeestje op het strand ( zie foto) met Stefanie's netwerk meegemaakt, vierden we oudejaarsavond bij de moedige vrouw, hadden Stefanie en mezelf leuke momenten te samen en noem maar op. Zo rustgevend. Het heeft me echt deugd gedaan, ik herhaal.
Toen ik terug in Baguio was, voelde het zelfs vreemd aan om Stefanie niet meer aan mijn zijde te hebben. Stefanie was vorige week trouwens te zien op GMA ( Gloria Macapagal Arroyo) News, van een binnenkomer gesproken.
Maar ok... eind januari neem ik misschien nog even het vliegtuig naar Panay om er Stefanie te bezoeken en een festival bij te wonen. Zo zou ik en Luzon en Mindanao en Visayas bezocht hebben. Misschien is dit niet echt realistisch, aangezien mijn agenda bijna volledig volgeboekt staat en mijn organisatie zou het niet echt op prijs stellen. We zien wel. Sowieso vind ik het niet erg om in de Cordillera te blijven. Er valt nog zoveel te ontdekken.
Tot 23 januari blijf ik in Baguio om er te werken voor Apit Tako. Daarna vertrek ik opnieuw naar een boerengemeenschap voor mijn scriptie.

Tot een volgende,
Wees gegroet,
Claus of Qwarok ( mijn Igorotnaam, wat 'growing man' betekent)

Terugkomst uit de bergen

Dag iedereen,

Afgelopen weken zat ik voortdurend in de bergen. Het was een zeer intense, leuke en boeiende periode.
De eerste 8 dagen zat ik in Mankayan Poblacion om in contact te komen met de mijnwerkers van Lepanto mining. Ik kwam heel wat te weten over de situatie in en rond Lepanto. De grootschalige mijnbouw ( ontginning van goud, zilver, koper) richt heel wat schade aan, zowel voor de mijnwekers als voor de boeren en de mensen die leven in Mankayan Publacion. De mijnwerkers worden door de multinational uitgebuit. De situatie begint echter stilaan te keren, aangezien twee langdurige stakingen meer rechten en voordelen hebben opgeleverd.
De effecten op het milieu zijn echter niet te overzien. De vele chemicalien hebben de rivier Abra geinfecteerd. Rijstvelden worden onvruchtbaar gemaakt. Koeien, caraboa's, ... die drinken van het water sterven of worden ziek. Bananen zijn misvormd. Boeren kunnen het water van de Abra niet meer gebruiken. Er zijn heel wat aardverschuivingen, waardoor plots een school verdwijnt en mensen sterven.
Ook heb ik 2 dagen met rijstboeren doorgebracht, zat ik 5 dagen in de Mountain Province, in Baranguay Can eo en Baranguay Chapusen en 3 dagen in Bontoc om er het CPA congres mee te maken. Het was zeer afwisselend...
Nu mijn inleefreis voor een groot deel is afgelopen, hoop ik in Kalinga een bijdrage te kunnen leveren aan mijn stageplaats. Research doen en eventueel een vorming geven, zal ik bij Apit Tako in Kalinga zeker kunnen doen.

Santa Claus Cashier

Wanneer ik me voorstel, krijg ik steeds te horen... 'AH, Santa Claus, you will give us a lot of money. You will give a lot of presents!!!' wat telkens beeindigd wordt met een bulderende lach en als ik daarbij mijn achternaam laat vallen, is het feest helemaal compleet.
En dit mocht ik iedere dag acht keer aanhoren. Maar ok... het ijs is op die manier keer op keer gebroken. En ik heb me heel erg goed gevoeld bij hen. Ze omringen me ook voortdurend. Ze willen dat ik me optimaal en gelukkig voel "Take care ALWAYS". Ze zijn bang dat er iets met me zou gebeuren. Logisch natuurlijk. Hun verantwoordelijkheid is enorm. Maar soms werkt hun overbezorgheid toch echt te beklemmend. Ik zeg bijvoorbeeld "I will go to the local market and the internetshop" en dan krijg ik te horen "Ebren will join you". Vervolgens zeg ik "Yah, but I can do it on my own"..."Yess,Yess, he will join you"... Einde discussie. En dan staat Ebren naast me te wachten gedurende het internet-gebeuren.
Ook zat ik even op het dak van de jeepney, iedereen trouwens, en plots moest ik van Rose van het dak. Dan vraag ik "Why?"..."Don't ask why, just do it"... dan moet ik toch even slikken.
Ook lijk ik bij sommigen een vermoeide indruk na te laten. Het was 21.30 en we zaten rond het kampvuur. Ik hield m'n hoofd even naar beneden en plots kreeg ik te horen. "You tired, you have to sleep"... "Ow, I'm not tired"..."Yess,yess, you tired"... En dan word ik als het ware in mijn kamer geduwd.
PAS OP... Dit is slechts een momentopname. Een detail. Verwaarloosbaar als ik het vergelijk met wat ze me allemaal te bieden hebben. Hun kookcapaciteiten zijn gigantisch. Camote taps ( het blad van de zoete aardappel) prefereer ik. Ook Sajote, een soort fruit, die wordt gekookt, is overheerlijk. Aan alles wordt een smaak gegeven, door een overdosis aan zout. Veel zout.
Rijst eet ik hier iedere dag, bij ieder ontbijt, bij iedere lunch, bij iedere dinner. Non stop. Maar ik hou ervan. The Pine Pikant ( bijnaam Killing Me Softly) wordt ook vaak geserveerd. De kip krijgt vredelievend een paar klopjes op de nek, op de kop... en dan is de kip buiten bewust-zijn, hoop ik althans, vervolgens worden de veren verbrand, daarna gekookt... en dan smullen maar. Pine Pikant is alvast niet mijn favoriet, waarbij ik af en toe keurig weiger.
Voeding is hier erg belangrijk. Ze willen dat ik alles eet, doe ik ook, en dat ik eet tot ik niet meer kan, doe ik ook. Ik hoor hier ook verdacht veel "Mangang Tako", wat "Let's eat" betekent. En dit op de meest ongebruikelijke momenten. Ofwel komt dit door mijn beperkte Pilipino/Ilokano/Igorot vocabulaire.
Donicia ( Igorot van Baranguay Can eo) was trouwens zwanger toen ik bij haar gezin verbleef. En een dag later was ze bevallen. Haar naam luidt "CLAUDIA", haar nickname "Kassey" ( afkomstig van Casier). Een leuk gevoel. Spijtig dat het geen jongen is... dan liep er een Igorot CLAUSJE in de bergen rond.

Afronden maar. Of ja de gastvrijheid vind ik zo aangenaam... Overal waar ik kom, krijg ik een kop Mountain Tea of een kop Native Coffee aangereikt. Dit voelt goed.

Ondertussen ben ik opnieuw in Baguio, waar ik een warme douche ( emmer en beker) kan nemen ( toch een gemis in de bergen). Ook al bevalt het me wel om ne onder te dompelen in de rivier.
Mijn kantoor is gevestigd in Baguio, waar ik af en toe zal verblijven. In de ochtend neem ik de jeepney naar het werk en trotseer ik het drukke verkeer. Daar drink ik een Native Coffe en eet ik een stuk lekkere bananencake. Zeer smaakvol.

Leve de Filippijnen.

Irrigatieproject in Baranguay Can- eo

Baranguay Can-eo is gevestigd in een afgelegen gebied in de Mountain Province, in het Noorden van de Filippijnen.
Deze gemeenschap teelt in het regenseizoen rijst en groenten voor eigen gebruik, waarbij ze eenmaal per jaar rijst, een levensnoodzakelijk product voor de Filipino’s, kunnen oogsten. Dit biedt hen voedselzekerheid voor zeven maanden. Voor de resterende maanden moeten de boeren geld verdienen om hun voedselzekerheid te garanderen. Dit loopt echter niet van een leien dakje.
De boeren komen terecht in de bouwsector, waar ze worden uitgebuit. Ze verdienen amper 150 pesos ( 2.4 EUR) per dag, terwijl het minimumloon 250 pesos ( 3.9 EUR) zou moeten bedragen. De gemeenschap heeft het bijgevolg bijzonder moeilijk om deze periode door te komen.

Daarom heeft CDPC ( Centre for Developments Programs in the Cordillera), in onderling overleg met de volksorganisatie, een irrigatieproject op poten gezet. Dit project, ondersteund door onder andere Bevrijde Wereld, heeft als doel het water van de bron te laten vloeien naar de rijstvelden in de vallei. Op deze manier zal er ook in het droogseizoen geoogst kunnen worden en zal het tegelijkertijd de boeren voor een groot deel verlossen van de taak zware arbeid te leveren tegen een mensonwaardig loon. Door een gebrek aan bruikbare landbouwgrond zullen de boeren nog steeds een job in de bouwsector moeten trotseren. Dit gedurende een tweetal maanden. Toch kan het inheemse bestaan door deze input met minder hindernissen worden verdergezet.

De boeren werken ondertussen onverstoord verder, zodat het irrigatieproject volgend jaar in werking kan treden. 30 huishoudens ( degene die het voordeel van het project zullen ervaren) leveren een bijdrage. De mannen leveren het zware werk. De vrouwen maken het eten klaar of werken op het land. En ook de kinderen steken een handje toe. Zij brengen materialen naar de verscheidene werkplaatsen.

Dit project is een mooi voorbeeld van een geslaagde ontwikkelingssamenwerking. De lokale gemeenschap wordt georganiseerd, krijgt daarna de nodige kennis en financiele middelen ter beschikking, terwijl de boeren de verantwoordelijkheid opnemen om hun irrigatieproject te realiseren. Op deze manier zal de bevolking ook na de verwezenlijking van het project zorg blijven dragen voor hun irrigatieproject. Er is m.a.w. sprake van duurzaamheid.
In het verleden werd duurzaamheid door sommige ngo’s niet altijd verwezenlijkt. Ik denk aan de invoeging van professionele waterputten in Afrika. Na een jaar bleken de waterputten totaal verloederd. De plaatselijke stammen/ bevolkingsgroepen dachten dat de ngo’s de waterputten zouden herstellen of af en toe een controle zouden uitvoeren, wat dus niet gebeurde. Ongewild hebben deze ngo’s deze gevolgen veroorzaakt. Te weinig organisatie, inmenging en participatie van de bevolking is de oorzaak.

Een belangrijke taak is weggelegd voor de vrouwen.

De vrouwen, verenigd in de volksorganisatie Can-eo Enafbafo, weven om de nodige pesos bij elkaar te krijgen. Het is echter moeilijk om een markt te vinden voor hun producten, ook al krijgt men de steun van de ngo MRRS ( Montanosa Relief and Rehabilitation Services). Zij geven een startkapitaal van 30 euro. Ook leveren ze naaimachines en doen ze aan marketing.
Ondanks de moeilijkheden, is de inbreng van de vrouwen belangrijk voor de gemeenschap.

Betoging Baguio City

30 november 2007
Baguio City- Filippijnen

Op Bonificia Dag ( de herdenking van de arbeidersleider die de eerste Filippijnse revolutie leidde, tegen de Spaanse bezetters in 1896) werd een betoging gehouden als reactie op de Makati impasse ( poging tot afzetting van Arroyo).

De betogers die naar vernieuwing/ verandering streven, maakten duidelijk dat ze niet haastig de publieke oproep van senator Antonio Trillanas IV wilden steunen om President Gloria Macpagal Arroyo te verdrijven. De scretaris- Generaal Chie Galvez van Tontongan Ti Umili- Cordillera People Alliance ( TTU- CPA) legt de nadruk op educatie, mobiliseren en coordineren. Het volk moet namelijk zelf een beweging vormen die leidt tot verandering.

In het forum ’Global War on Terror of US imperialist at the Administration of Gloria Macpagal Arroyo’ ( foto) veroordelen de activisten ook de repressieve maatregelen die werden gebruikt op de Makati impasse.
Overigens werd er geprotesteerd tegen de politie voor de aanhouding en het toetakelen van de media die verslagen aan het uitbrengen was over de crisis in het Peninsula hotel in Manila.

www.nordis.net